Volgens een 19e-eeuwse legende ontmoeten de waarheid en de leugen elkaar op een dag. De leugen zegt tegen de waarheid: “Het is een prachtige dag vandaag”! De waarheid kijkt omhoog naar de lucht en zucht, want de dag was echt mooi. Ze brengen veel tijd samen door en komen uiteindelijk naast een put aan. De leugen vertelt de waarheid: “Het water is erg mooi, laten we samen een bad nemen!” De Waarheid, nogmaals verdacht, test het water en ontdekt dat het inderdaad erg leuk is. Ze kleden zich uit en beginnen te baden. Plots komt de leugen uit het water, trekt de kleren van de waarheid aan en rent weg. De furieuze waarheid komt uit de put en rent overal om de leugen te vinden en haar kleren terug te krijgen. De wereld, die de waarheid naakt ziet, wendt zijn blik af, met minachting en woede.
De arme waarheid keert terug naar de bron en verdwijnt voor altijd, daarin schuilend, haar schande. Sindsdien reist de leugen de wereld rond, gekleed als de waarheid, en voldoet aan de behoeften van de samenleving, omdat de wereld in elk geval helemaal geen wens heeft om de naakte waarheid te ontmoeten.
“De waarheid die uit de bron komt”, Jean-Léon Gérôme, 1896.
Wauw… geweldig! Zooo waar!
Afgelopen week las ik deze legende bij iemand op fb. Zo mooi! Maar helaas ook de waarheid die om ons heen is. De ‘waarheid’ die verdeeldheid zaait, omdat zij de waarheid niet is. En wat actueel ook.